Vali Aydoğdu öğrencilere, öğretmenlere ve eğitim topluluğuna muvaffakiyetler dileyerek bildirisinde şu sözlere yer verdi:
Değerli Velilerimiz,
Binlerce öğretmenimiz ve yüz bine yakın öğrencimizle pazartesi günü birinci zilin çalmasıyla derslere başlayacağız.
Okullarımız ve sınıflarımız hazır ve tertemiz.
Öğretmen açığımız yok,
LGS’de Türkiye birincisi çıkardık,
YKS’de üniversitelere öğrenci yerleştirmede Türkiye’de birinci ondayız.
Yeni bir eğitim öğretim yılının başı olması vesilesiyle biz de “Sevgili öğrenciler, değerli öğretmenler, bedelli veliler, yeni eğitim öğretim yılının başarılı olması, sıhhat ve huzur içinde geçmesini diliyoruz” üzere klasik bir temennide bulunabilirdik. Bu çok da olağan olurdu. Sanki gerçek olur muydu? İşte bu konuda tereddütlerimiz var.
Bu konudaki hislerimi sizlerle içtenlikle paylaşmak istiyorum. Zira, eğitim hepimizin ortak sıkıntısı, ortak geleceğidir.
Ülkemiz ve milletimiz için kendimize has, kendi kültürümüzü temel alan, tarihi mirasımızla başlayan yeni bir yol bulabiliriz.
Büyük bir aile olduğumuza inanarak, içtenlikle şu soruları kendimize soralım.
Okula gittiğimiz vakit, hangimiz çocuğumuzun notlarından evvel arkadaşlarıyla ve etrafla olan bağlarını,değerlerimize olan bağlılığını, kişiliğini, davranış kodlarını, yaşadığı topluma aidiyetini soruyoruz?
Elbette akademik muvaffakiyet olacak. Çocuklarımız dünya çocukları ile rekabet edecekler. Bunu talep etmekte hiçbir beis yok. Lakin, asıl sorun, sanki bu talebi çılgınlık haline getirip asıl sahip olması gereken pahaları ıskalıyor muyuz?
Çocuklarımızın bir ayağı sevgi, hürmet, ahlak, terbiye ile kendi topraklarına, bedellerine sabitlenmiş, öteki ayağı bilgi ile dünyayı gezmeli iken biz onları engelliyor, tek kanat ile uçmalarını mı istiyoruz? Bedellerinden kopmuş bu uçuşun sonucu nedir ve bize bir yararı var mıdır?
Eğitim temel taşıyıcılarından biri de öğretmendir. Öğretmen de bunu muhakkak bir disiplin silsilesi içinde yapar.
Bizler, çocuklarımıza sunduğumuz sınırsız imkanlar, çok özgürlük ve müdafaa içgüdüsü ile sanki öğretmenlerimizin elini zayıflatıyor muyuz?
Ölçüyü, dengeyi kaçırıyor muyuz?
Disiplinin olmadığı yerde eğitim olabilir mi?
Her türlü aşırılık ve akademik muvaffakiyete fazla odaklanma, bizi bir ortada tutan ve bizi birbirimize bağlayan harcı zedelemez mi?
Bu sorulara içtenlikle yanıt verelim…
Değerli veliler, eğitim öğretim için çocuklarımızın okullarında geçirdikleri müddet, toplam eğitim öğretim için geçirdikleri vaktin yalnızca %10’u civarındadır.
Zamanlarının %90’ını aileleri olan bizler, etrafları ve arkadaşlarıyla geçiriyorlar.
O vakit, şu sorulara samimiyetle yanıt verelim.
Çocuğumuzla en son son ne vakit sohbet ettik?
En son ne vakit elinden tutup, gözlerine bakarak ‘evladım sen bizim için kıymetlisin, âlâ ki varsın’ dedik?
En son ne vakit çocuğumuza tarihi, ulusal ve manevi kıymetlerimizi anlattık?
Ne vakit yürüyüş yapıp, pak havayı bir arada soluyup, dertleştik?
Kültür ve medeniyetimizi öğrenmenin olmazsa olmazımız olduğunu kalplerine ve ruhlarına nakşettik mi?
Evet, eksiklerimiz var, daima şikayet ediyoruz.
Peki, bunların düzelmesi için biz ne yapıyoruz?
İşte asıl yanıtı verilmesi gereken soru bu.
Biz bunların giderilmesi için ne yapıyoruz?
Her bir çocuğumuzun özel yetenekleri var. İmtihanlardan alınan sonuçlar her vakit gerçek başarıyı ölçmez. Başarıyı nerede aradığımızın kararını vermek zorundayız.
Kendi üzerimize düşenleri yaptıktan sonra, öğretmenlerimize ders notlarından evvel çocuğumuzun kişilik yapısı ve karakteriyle birlikte kazanımlarını sorduğumuz vakit değişim ve eğitim için en büyük adımı atmış oluruz.
“Teşekkür ederim” ve “Özür dilerim” üzere temel öğretileri çocuklarımıza kazandırdığımız vakit sorunların birçoklarını geride bırakmış oluruz.
Diplomaların kişilik ile muadil olmadığını kabul ettiğimiz gün kimi sorunların zaten ortadan kaybolduğunu görürüz.
Çocuklarımızın memnunluğu başarılı olmalarından daha kıymetlidir.
Onların kalbini ve ruhunu sevgi ile dolduralım.
Akademik muvaffakiyete odaklanıp çocuklarımızın hayatla bağlarını kesmek yerine onların hayatla bağlarını güçlü kılıp bununla birlikte akademik başarıyı yakalamak daha yanlışsız bir yol ve usuldür.
Eğitim başta olmak üzere, ulusal problemlerde birlikte hareket edebilmek, kollektif şuur, empati yeteneği, toplumsal şuur üzere ögeler kıymet biçilemeyecek ve bizi biz yapan değerlerimizdir.
Bizim telaşımız asla kaybettiğimiz maddi şeyler için olmamalı.
Asıl kaygımız, kaybettiğimiz manevi kıymetlerimiz ve bunların tekrar inşası için olmalıdır.
Öğretmenlerimizin önceliğinin imtihan kazandırmak olmadığını unutmamalıyız.
İlk adım ve en büyük muvaffakiyet kaç insan kazandırdın? Sorusuna yanıt verebilmektir.
Sevgili Öğretmenim,
Öğretmenlik biraz da ‘rağmen’ mesleğidir.
Öğretmenlerimizin her türlü aksiliğe karşın,
pes etmemeleri, öğrencilerini severek, onlara sevgiyi aşılamaları,
yılmadan, usanmadan ve şevkle eğitimlerine devam etmeleri her türlü takdirin üstündedir.
Herkes öğretmenlik yapamaz. Öğretmenlik mesleği bir ömür biçimidir. Hani derse girmek ve müfredattakileri anlatmak öğretmenliğin en küçük bileşenidir. Dünyayı takip eden, gelişimi daima devam ettiren, müfredatı ve dünyayı gerçek anlayan jenerasyonlar yetiştirmek öğretmenliğin olmazsa olmazlarıdır.
Öğretmenler;
Öğrencileriyle manalı bağlantılar kurar.
İyi vatandaşlık konusunda bedeller kazandırır.
Öğrencilere kendi benliklerini bulma konusunda ilham verir.
Öğrencilerini farklı fikir ve görüşlerle zenginleştirir.
Müfredatı gerçek hayat ile ilişkilendirir.
O vakit, bize düşen de onların ‘rağmen’lerini azaltmak ve işlerini kolaylaştırmak olmalı.
Dünya değişiyor.
Dünyada eğitim alanında meydana gelen değişimleri okuyan ülkeler öne geçiyor.
Şunu kabul edelim.
Bugün, bütün müfredatı yenilesek bile bir sene sonra eskiyeceği bir vakitte ve çağdayız.
Değişimin anahtarı kalptedir.
Kalp yönetilmez. Kalp birlikte çarpmayı, fark edilmeyi, önemsenmeyi ister…
Çocuklarımıza yeni nesil isimleri veriyoruz.
X, Y, Z Kuşağı…
Doğrudur, yanlıştır, tartışılır.
Ama yanlışsız soru şu;
Değişim çağının çocuklarını nasıl eğitmeliyiz ve bu çağın eğitimine aileler, öğretmenler ve okul olarak hazır mıyız?
Artık ilkokul çocukları velilerine ‘beni okula yazdırırken benim fikrimi sordunuz mu’ diye sitem ediyor.
Öğretmenlerimizin en büyük rolü de bu değişim sürecinin birer neferi olarak sorumluluk almalarıdır. Bizim kaybedecek tek bir çocuğumuz yok.
Bu nesil özel bir nesil .
Onları yeterli anlamalıyız.
Göz teması isteyen, wi-fi teması yerine kalp temasını önemseyen, birebir hizada durmak isteyen bir jenerasyon. Hatta bazen, bizim yetişemediğimizi görüp önümüzde yürümek isteyen bir jenerasyon.
Eğer biz bu kuşağı anlamaz, kalplerine giremez, onları bedelli hissettirmez isek onları eğitmemiz mümkün değil.
Değerli veliler, değerli öğretmen arkadaşlarımız,
onun için biz de değişmeliyiz, değişmeliyiz, değişmeliyiz.
Unutmayalım ki biz değişmedikçe çocuklarımız da öğretmenlerimiz de sistem de değişmez.
Peki nasıl?
Her şeyden evvel, değişim ve dönüşümün kalpte başladığını bilmeliyiz.
Asıl soru şu,
Değişerek bu hoşlukların bir kesimi olmak istiyor muyuz?
Bunun yanıtı yürekten kopan kocaman bir ‘evet’ ise o vakit ders zilleri çalsın, çocuklarımız okul bahçelerinde koşsun, avazlarının çıktığı kadar bağırıp ‘gürültü’ yapsınlar. Dünya güzelleşiyor demektir.
Gelin daima birlikte birinci adımı atalım ve hoşlukların, değişimin, dönüşümün bir kesimi olalım.
Temennimiz, kalpten kalbe bağ kuran, insani kıymetleri önceleyen, kendi kültür ve medeniyeti ile kişiliğini inşa eden insanların yaşadığı ve hayal kuran beşerlerle dayanışmanın olduğu Aksaray’ı inşa etmek olsun.
Mutlu ve huzurlu bir eğitim öğretim yılı olması dileğiyle.
Hoşçakalın!
Hamza Aydoğdu
Aksaray Valisi